Митот за Сизиф

Делото Митот за Сизиф го сочинуваат четири тематски целини за: апсурдното расудување, апсурдниот човек, апсурдното создавање и Митот за Сизиф. Под “апсурдно расудување” Ками ги подразбира: апсурдот на самоубиството, апсурдните ѕидови, филозофското самоубиство и апсурдот на слободата, додека во рамките на огледот за “апсурдниот човек” ги третира и донжуанството, глумата, освојувањето, а под “апсурдното создавање”: филозофијата и романот, создавањето без утрешнина. Митот за Сизиф завршува со авторовото размислување за среќата и тоа со далекусежниот заклучок: “Човечкото срце има незгодна наклоност со судбина да го нарекува само она што го уништува”.